Al zo lang ik mij kan herinneren heb ik vaak vervelende fysieke klachten.
In de herfst en winter kon ik als klein kind soms amper lopen door de pijn.
Op jonge leeftijd heeft een arts het fibromyalgie genoemd, wat naar mijn idee een mooi woord is voor “we weten het niet” omdat het lastig aan te tonen is en kreeg ik pijnstillers.
Die pijnstillers werkte niet en zo lieten ze me verschillende soorten rommel innemen om te kijken of het over gaat (verdoofd).

De klachten gingen niet weg maar leken juist erger te worden. Toen besloten ze nog maar een scan te maken dus kreeg ik een vies goedje ingespoten om te kunnen zien of er ontstekingen zitten.
De uitslag was volgens de reumatoloog niet best, want bij mijn bekken zagen ze ontstekingen en zo kregen mijn klachten een andere naam, de ziekte van Bechterew. Dus ook aan de ontstekingsremmers.
Ik weet nog hoe droevig mijn moeder was, want dit zou niet over gaan en nog erger worden hoe ouder je wordt.

Volgens mij was ik 16 en deed ik alsof ik er niks om gaf, maar vanbinnen ging ik kapot.
De klachten werden natuurlijk erger en slapen ging niet lekker dus gaven ze me maar valium.
Omdat dit uiteraard geen oplossing was, werden klachten gewoon erger en besloten ze mij ook antidepressiva te geven.

De diagnose klopte gewoon niet, of wel, maar dan kan het blijkbaar wel gewoon over gaan, want vele jaren later werd er weer een scan gemaakt en waren de ontstekingen verdwenen.
Geen Bechterew, dus weer terug naar Fibromyalgie. Nu ga ik liever niet meer naar zogenaamde specialisten in het ziekenhuis.

Ik begon steeds meer te blowen en andere drugs te gebruiken. Dat hielp toen eigenlijk beter.
Op mijn 18^e begon ik in Rotterdam aan een opleiding ICT.
Ik had daar een kamer bij mijn oom en tante om de hoek, mijn oma deed mijn was en in het weekend zat ik Middelburg thuis met vrienden, want mijn moeder was dan bij haar vriend.
Dit was geweldig zolang het duurde. Ongeveer 1 maand.

Mijn beste vriendin, die ik op mijn vorige school leerde kennen, vroeg of ik mee wou naar Thrillseeka, een feest in Dordrecht, vrijdag 6 oktober 2000.
Na afloop van het feest waren er rellen en ruzies, waar ik juist nooit iets mee te maken wil hebben en voor we bij het treinstation waren werden we naar het andere station gestuurd door de politie, want bij station zuid waren blijkbaar ook wannabe gangsters (ik denk niet dat ze ook een treinkaartje hadden).

Iedereen moest richting Goes, maar ik had erg last van mn benen en rug en wou niet rennen voor de trein die ik niet moest hebben, want ik zou naar Rotterdam gaan.
Eerste keer na een feest naar mijn eigen stekkie, daar had ik me echt op verheugd.
Blijkbaar belde ik nog een vriend wakker die ook in Rotterdam woonde, maar hij wist niet waar ik het over had en zelf herinnerde ik mij daar niks van.
Het laatste wat ik nog weet was dat ik alleen liep, onderweg naar het station.

Toen ik wakker werd of het eerste wat ik mij herinnerde was het zondag en lag ik dus helemaal niet in mijn eigen bed maar op de intensive care en stonden mijn oom en tante mij aan te kijken.
Ik gaapte, zei dat ik goed geslapen had en was erg verbaasd dat ze naast me stonden.
Toen zag ik slangen met bloed uit mijn borst en heupen hangen en mijn linker been lag op een apparaat die een heel klein beetje bewoog.

Ik had geen idee wat er was gebeurd. De arts vertelde me dat ik overreden was door een auto.
Het drong nog niet goed tot me door hoe erg het was, waarschijnlijk door het morfine infuus.
Mijn bovenbenen waren gebroken, linker knie lag helemaal uit elkaar en was op meerdere plekken gebroken, spieren en pezen gescheurd in beide benen.
Er waren ribben gebroken, door een long heen geprikt en een flinke hoofdwond.
Verdoven was in dit geval dus wel de enige oplossing.

Na 10 dagen mocht de drain uit mijn long en mocht ik naar Goes. Daar hingen ballonnen en er was taart, want ik was jarig.
Toen een arts mijn been uit het verband haalde, wat steeds op een andere manier verbonden was door stagiaires in Dordrecht, schrok hij omdat mijn been echt aan het rotten was en daar rook het ook naar, dus hij plande zo snel mogelijk een operatie. Daarna was er van mijn bovenbeen en knie weinig meer over.
Na de operatie waren de verdovingen mijn beste vriendjes (ondanks de naalden).

Van de arts mocht ik met mijn bed in de kantine staan om te blowen want dat had hij liever dan dat ik nog meer pillen nam.
Lag ik daar tussen een hoop aan de kant geschoven stoelen en tafels een joint te roken tussen een rij bedden met rokers en ik was ondanks alles tevreden.
Vaker bezoek en mijn beste vriendin die ik nog altijd zo dankbaar ben voor haar steun, kwam me elke dag bezoeken.

Ik heb weer leren lopen (een beetje op 1 been) en na 2 maanden mocht ik eindelijk naar huis, maar niet mijn eigen huis in Middelburg.
Voor mijn moeder was dit ook een hel. Ze kwam in een burnout en verhuisde naar Goes om dichterbij het ziekenhuis te wonen, want ze kwam meerdere keren per dag naar me toe.
Waar we eerst woonde in Middelburg had ik een zolderkamer waar ik toch echt niet kon komen.
In mijn kamer in Rotterdam kon ik ook niet komen met een rolstoel.

Een ziekenhuisbed in de woonkamer had ik dus bij de toenmalige vriend van mijn moeder en blowen kon in de vrieskou.
In 2 maanden tijd (wat veel langer leek) was dus alles in mijn leven anders en was er weinig meer om blij van te worden.
Ik bleef me vol proppen met pijnstillers, maar geen antidepressiva meer. Dat was achteraf misschien niet het ideale moment om er zo abrupt mee te stoppen.

Blij dat ze mijn leven hadden gered was ik echt niet, maar dat probeerde ik wel te verbergen.
XTC werd mijn antidepressiva en daar voelde ik me zelfs beter door dan die pillen van de dokter. Maar natuurlijk is dat geen oplossing, want zodra het uitgewerkt was, voelde ik me alleen maar slechter.

Toen ik weer paddo’s ging gebruiken, werd mijn leven wel echt mooier en begon ik (een beetje) te verwerken wat er was gebeurd.
De eerste keer zag ik gelijk een hoop wezens in de bomen naar me kijken en naar me zwaaien.
Ik zwaaide terug en ze waren allemaal heel blij dat ik ze zag, het was 11:11
Elke dag zag ik 11:11 en andere dubbele getallen in tijden, bonnetjes enz. (zonder trippen).
Het gaf mij het gevoel niet alleen te zijn.
Het was echt bizar hoe vaak ik “Ontoevalligheden” zag.

In 2004 begon ik een opleiding energetisch genezen/lichtwerker wat voor mij vooral therapie was.
Daar leerde ik wat lichtwezens zijn en dat ze ons kunnen helpen als je daar om vraagt.
De eerste jaren van mijn opleiding gebruikte ik nog erg veel drugs en heb ik een hoop niet goed meegekregen.

Mijn moeder begon in 2006 de (verkorte) 2-jarige cursus en ik besloot in mijn 3^e en 4^e jaar, ook die cursus erbij te doen, omdat ik gewoon teveel gemist had.
Waar emoties vast zitten, hoe ze je energiestroom blokkeren en hoe overtuigingen je belemmeren, leer je in het eerste jaar.
Natuurlijk was ik daar al wel veel mee bezig geweest. Maar dat jaar ben ik het pas echt goed gaan begrijpen en gaan voelen.

In dat jaar gebeurde er iets zo ongelofelijk moois, waardoor ik LightCoreHealing bedacht.
Ik weet nog dat ik een reading deed bij een cursist, waarbij ik een vervuild koord (energetische verbinding) van het hartchakra van haar naar haar ex man had losgemaakt en geheeld.
Het klinkt behoorlijk zweverig, dat weet ik (vrienden noemde mijn opleiding ook wel zweefschool).
Maar toen ik de volgende les van haar hoorde dat haar ex man kort daarna contact op nam om dingen uit te praten, voelde ik wat ik moest doen voor mezelf.

Er zijn veel mensen geweest die misbruik van me hebben gemaakt die ik wilde helpen. Er werd van me gestolen, ik leende veel geld uit en sommige mensen verdwenen als de schuld te hoog werd.
Iemand vond zelfs dat ik een klootzak was dat ik niet nog meer wilde uitlenen (het bedrag was al zeker meer dan 1111 euro).
Mijn huis was gesloopt door iemand die een jaar (gratis) bij me woonde toen ik zei dat ik over een maand echt weer alleen wilde zijn.
Ik moest van de politie mijn eigen huis uit, want ze woonde er al langer dan 3 maanden, dus konden ze haar niet meenemen.
Dat ze alleen kleding en een paar spulletjes daar had en niet stond ingeschreven maakte geen verschil.

*na het schrijven van deze tekst (gisteravond), kom ik de persoon die bij me woonde vandaag gewoon tegen in de winkel. Die had ik echt al heel erg lang niet gezien en het gaat goed met haar. Ik vertelde dat ik was gaan schrijven over wat ik heb geleerd op wat zij altijd zweefschool noemde.
Ze vroeg me waar die opleiding is, want ze wil dat ook leren. Maar die zijn al met pensioen zei ik. Maar ik ga wel een cursus of workshop geven als ik er klaar voor ben. Ik had echt kippenvel. We zijn echt allen 1 ! *
Laat ik hier maar geen pagina vol over schrijven, want de lijst met mensen die me bedonderd hebben is echt te lang.

Ik ben op niemand boos geworden en de spullen van de persoon die bij me woonde en mijn hele inboedel sloopte, heb ik de volgende dag netjes ingepakt zodat er niks stuk zou gaan en heb het voor de deur gezet terwijl mijn buurman haar vast hield.
Vanbinnen hoopte er zoveel nare emotie’s op waardoor mijn energie echt niet kon stromen. Mede daarom was ik verslaafd aan drugs en alcohol.
Zo leefde ik al jaren, of eigenlijk altijd al.

Ik kon niks meer, alles was zwaar en deed pijn en ik strompelde moeilijk met 1 kruk rond.
Tijd voor een grote energetische schoonmaak! Dus ik ben langs (bijna) iedereen gegaan om te praten waarbij ik zo een vervuilde energetische verbinding voelde en heb tegen iedereen gezegd dat ik niet boos ben, maar dankbaar voor wat ik er van heb geleerd, want zo voelde het voor mij.
Ook zei ik dat ze zich niet schuldig moeten voelen.

Die avond had ik nog een gesprek met een helderziende man over wat ik die dag had gedaan.
Toen ik naar huis ging merkte ik dat ik mijn kruk niet nodig had. Ik was licht en het voelde alsof ik met mijn voeten amper de grond raakte.
Ik begon te rennen naar mijn auto, met tranen van geluk.
Vanaf die dag gebruikte ik geen drugs/drank meer en had ik meer energie dan ooit.
Zo had ik mij nog nooit gevoeld en ik bleef heel wat nachten wakker zonder drugs. (afkickverschijnselen denk ik)

De laatste nacht zat ik in de auto op iemand te wachten en leek het alsof er een beamer op de muur scheen waar een gezicht op te zien was. Ik keek waar het vandaan kwam, maar zag niks dus keek weer naar die muur.
Er kwam steeds een soort wervelwind en er verscheen een ander gezicht, dat gebeurde een keer of 6.
Ik moest denken aan die eerste keer paddo’s na het ongeluk en ik vroeg of zij al die tijd bij me waren sinds 11:11 en alle toevalligheden daarna.
Er kwam weer een wervelwind en ik zag ze allemaal tegelijk blij naar me kijken.

Ik weet niet hoe ik moet beschrijven wat ik toen ervaarde, maar het was alsof mijn leven een grote berg puzzelstukjes was, waarvan ik het voorbeeld zag.
Alles wat ik mee had gemaakt in mijn leven was duidelijk.
Ik wist waarvoor alles was gebeurd en wat het doel van mijn leven was.
Het was alsof ik mijn verleden en toekomst allemaal in 1 keer tegelijk zag.

Die dag bedacht ik LightCoreHealing en Stichting AltijdHerrie.
Hoe lang ik van de drugs en alcohol af bleef weet ik niet precies, maar minstens een jaar.
Mijn kruk gebuikte ik nog zelden. Ik was echt gelukkig en had energie voor 11.
In 2007 richtte ik op mijn verjaardag Stichting AltijdHerrie op, om de wereld mooier te maken.

Nu zullen er een hoop mensen zijn die denken dat dit grote onzin is en dat ik gewoon aan het hallucineren was toen ik in gedachte met wezens communiceerde, zeker op momenten dat ik paddo’s gebruikte.
En dat energetische verbindingen tussen mensen bestaan, geloof je misschien ook niet.
Je hoeft mij ook niet te geloven, maar het is wat ik ervaarde en hoe het mij geholpen heeft mezelf te helen en dat werkte veel beter dan de pillen van de dokter of de drugs die ik zonder recept nam.

Zelf geloof ik dat negatief over iemand denken voor de ander ook niet goed is.
Makkelijk is het niet als iemand je pijn heeft gedaan, maar voor jezelf en ook voor de ander is het beter om niet boos te blijven, maar te vergeven.
Als we dat allemaal zouden doen wordt de wereld echt veel mooier!
Negatieve emoties en gedachten kunnen ons zwak en ziek maken, maar positieve gedachten kunnen ons ook beter maken.
Los laten dus, positief leren denken en geloven in jezelf !

      In de kern van ons wezen
       Schijnt altijd helder licht
 Soms verduisterd door verleden
Gevoel van angst verdriet of haat
  Niet weten wat het met je doet
      En hoe je het weer los laat
       De wereld is veel mooier
        Als we leren van de pijn
           Houden van onszelf
             Ons ware zelf zijn